Tα ΓΡΑΣΕΠ δεν λειτουργούν πια!

Θεωρώ χρέος μου να σας ανακοινώσω ότι τα ΓΡΑΣΕΠ δεν λειτουργούν πια. Η θητεία όσων τα υπηρετήσαμε έληξε στις 31 Αυγούστου 2011. Δεν υπάρχει καμία επίσημη ανακοίνωση για το μέλλον αυτών των δομών. Δεν απαντά επίσης κανείς, για το τι σχεδιάζει το Υπουργείο σχετικά με τις παρεχόμενες υπηρεσίες Συμβουλευτικής Επαγγελματικού Προσανατολισμού στην Eκπαίδευση. Όσοι υπηρετήσαμε τα ΓΡΑΣΕΠ επιστρέφουμε στην οργανική μας θέση. Ωστόσο το blog αυτό θα λειτουργεί με το όνομά του, όσο το τοπίο είναι ακόμα αδιευκρίνιστο. Αργότερα βλέπουμε!

Κάνοντας τον προσωπικό μου απολογισμό, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους για τα όσα μου δώσατε. Τα χρόνια που έζησα μαζί σας ήταν όμορφα και ελπίζω και δημιουργικά. Σας είμαι ευγνώμων. Ζήσαμε μαζί χαρούμενες αλλά και δύσκολες στιγμές και ελπίζω να στάθηκα αντάξια των προσδοκιών σας. Σας ευχαριστώ που με εμπιστευτήκατε, που μοιραστήκατε μαζί μου φόβους, αγωνίες, ανησυχίες και προβληματισμούς. Αποχωρώντας από το ΓΡΑΣΕΠ σήμερα το μόνο που μπορώ να πω για μένα είναι ο στίχος του ποητή. " Τούτες τις πέτρες τις εσήκωσα όσο βάσταξα". Επιστρέφω στην οργανική μου θέση στο 6ο Γυμνάσιο Πατρών, στο οποίο για χρόνια υπηρέτησα επίσης με πολύ αγάπη. Δεν λυπάμαι που φεύγω από το ΓΡΑΣΕΠ, γιατί η Συμβουλευτική είναι κάτι που υπηρετώ,άτυπα έστω, πολύ πριν γίνουν τα ΓΡΑΣΕΠ και θα συνεχίσω και μετά από αυτά. Όμως θα μου λείψετε και θα σας σκέφτομαι πάντα με πολύ έγνοια και αγάπη. Εύχομαι σε όλους καλή τύχη στη ζωή σας και φυσικά επιτυχία στους στόχους σας. Η δική μας επικοινωνία ελπίζω ότι δεν θα σταματήσει έτσι και αλλιώς.(Ζήτω η τεχνολογία!) Σας χαιρετώ και στέλνω σε όλους την αγάπη μου μαζί με τις ευχές μου για "Καλή και Δημιουργική Σχολική Χρονιά"

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

Tο 1ο Γενικό Λύκειο Πάτρας μιλάει μέσα από την ιστορία του.

Στα πλαίσια των προγραμμάτων Αγωγής σταδιοδρομίας ασχοληθήκαμε κατά τη σχολική χρονιά 2006-2007 με την ανάδειξη του παλιού αρχειακού υλικού του Σχολείου μας, το οποίο αποτελεί πολύτιμη κληρονομιά όχι μόνο για το συγκεκριμένο Σχολείο και για την πόλη μας, αλλά και για την ιστορία της Εκπαίδευσης συνολικά στην Ελλάδα.
Έχουμε το προνόμιο στο υπόγειο του Σχολείου μας ως θεμέλιος λίθος θα έλεγε κανείς να υπάρχει το αρχειακό υλικό του 1ου Γυμνασίου και αργότερα Λυκείου Πατρών , από το 1850 και μετά.
Σπάνιο υλικό και πάρα πολύ χρήσιμο για μελέτη και για εξαγωγή συμπερασμάτων για την πορεία των προηγούμενων γενεών που πέρασαν από αυτό.
Έτσι χωρίς να έχουμε κάποια φιλοδοξία ότι θα καταφέρουμε πράγματα που χρειάζονται πάρα πολύ χρόνο και εξειδικευμένη γνώση την οποία άλλωστε δεν διαθέτουμε, με μεράκι και πολύ συγκίνηση για το υλικό αυτό και τα πρόσωπα που πέρασαν από το Σχολείο μας, ξεκινήσαμε να συγκεντρώνουμε το σκόρπιο υλικό σε δεκαετίες και να το ταξινομούμε σε φακέλους ανά δεκαετία.
Θεωρήσαμε, ότι με αυτήν την πρόχειρη κατανομή, θα μπορούσαμε αργότερα να έχουμε τη δυνατότητα να καταγράψουμε βασικά χαρακτηριστικά κάποιων δεκαετιών, κάτι που επιχειρήσαμε παρά τα περιορισμένα χρονικά πλαίσια του προγράμματος και των απαιτήσεων στις οποίες οι μαθητές μας έπρεπε να ανταποκρίνονται.
Ζητήσαμε τη γνώμη ενός πολύ σημαντικού μελετητή της ιστορίας της εκπαίδευσης του Πανεπιστημιακού καθηγητή κ. Μυλωνά, ο οποίος είχε ασχοληθεί σε κάποια προηγούμενη φάση και αυτός με το αρχείο του Σχολείου.
Η γνώμη του ήταν πολύτιμη για μας και στο πρόσωπό του είδαμε ένα σημαντικότατο συνεργάτη, τον οποίο και με αυτή μας την αναφορά θα θέλαμε να τον ευχαριστήσουμε.
Μέσα από την ταξινόμηση και την μελέτη του αρχειακού υλικού είδαμε να περνάει μπροστά μας η ιστορία της Ελληνικής Εκπαίδευσης, όπως εξελίσσονταν, παράλληλα με την Ελληνική ιστορία και τις περιπέτειες που γνώρισε ο λαός μας στα χρόνια που πέρασαν.
Το 1ο Γυμνάσιο ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1831, αμέσως δηλαδή μετά την απελευθέρωση της χώρας, όταν ήταν βασικό αίτημα το χτίσιμο της Ελλάδας πάνω στα γερά θεμέλια της Παιδείας. Ήταν τότε ένα από τα πρώτα Σχολεία της χώρας και φυσικά το μοναδικό Σχολείο της περιοχής. Το μέρος αυτό του αρχείου που καλύπτει την α΄ περίοδο μέχρι το 1850 περίπου δεν υπάρχει στο σχολείο μας, αλλά φυλάσσεται στα Αρχεία του Κράτους.
Στο υπόγειο του Σχολείου μας υπάρχει υλικό από το 1850 και μετά, το οποίο είναι σε καλή κατάσταση παρά την παλαιότητά του. Συναντά κανείς σε αυτό ονόματα παιδιών πολύ σημαντικών οικογενειών της περιοχής, που είχαν το προνόμιο να μπορούν να μορφώνονται. Φυσικά το Σχολείο ήταν Σχολείο Αρρένων μέχρι τη δεκαετία του 1970 που ο διαχωρισμός αυτός έπαψε να υπάρχει.
Στις αρχές του αιώνα συναντά κανείς υλικό σε περγαμηνή, κυρίως τίτλους από απολυτήρια και σημειώματα γονέων και κηδεμόνων για την εγγραφή των μαθητών στο Σχολείο.
Φαίνονται οι ιστορικές περιπέτειες της χώρας, αν σκεφτεί κανείς όταν στις επόμενες δεκαετίες, βλέπει πολλές εγγραφές παιδιών που γεννήθηκαν στη Μικρά Ασία ή στον Πόντο και βρίσκονται να φοιτούν, μετά την περιπέτεια του ξεριζωμού του Ελληνισμού, στην Πάτρα, κάτι που δείχνει τη μεγάλη αγάπη του Μικρασιατικού και Ποντιακού στοιχείου για τα γράμματα.
Υπάρχουν παράλληλα, παρά το γεγονός ότι μιλάμε για αμιγώς εθνικό Σχολείο, και κάποιοι τίτλοι για εγγραφή Αρμενίων μαθητών.
Η ένδειξη βέβαια « πρόσφυξ» κόβει την ανάσα και δημιουργεί συναισθήματα έντονης συγκίνησης και θλίψης.
Ακολουθούν οι επόμενες δεκαετίες, όπου και πάλι βρήκαμε τίτλους πάρα πολλούς, που μας έκαναν εντύπωση για την κοσμία διαγωγή με την οποία χαρακτήριζαν τους μαθητές τους σε πολύ μεγάλη συχνότητα.
Αναζητώντας βέβαια αντίστοιχα τα «αδικήματα» που είχαν διαπράξει οι μικροί δράστες μέσα από τα πρακτικά, όπου μπορέσαμε να τα βρούμε, είδαμε πράγματα που σήμερα ίσως και να μην αξιολογούνταν καθόλου.
Όμως αν σκεφτούμε , ότι οι τάξεις αποτελούνταν από πάρα πολλούς μαθητές, καταλαβαίνουμε ότι ίσως να ήταν και ο μόνος τρόπος να « επιβιώσει» κανείς στις συνθήκες της εποχής.
Στην περίοδο του Μεσοπολέμου συναντήσαμε συγκινητικά έγγραφα, όπου πατεράδες ζητούσαν το «Αποφοιτήριο» του παιδιού τους, το οποίο έπρεπε να φύγει για πιο υγιεινό περιβάλλον, εξαιτίας της ανίατης ασθένειας για την εποχή, που θέριζε νέα βλαστάρια, της φυματίωσης. Δεν μπορέσαμε να μάθουμε τελικά τι απέγιναν τα τότε παιδιά και αν κατάφεραν ποτέ να αποθεραπευτούν.
Ακολουθούν τα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Για τη σχολική χρονιά 1939-1940 υπάρχουν πάρα πολλοί τίτλοι και σε αρκετά καλή κατάσταση. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός, ότι πάρα πολλά παιδιά απόρων και πολυτέκνων οικογενειών κατάφερναν σε όλες τις περιόδους, όπως και σ΄ αυτή, να σπουδάζουν. Συναντήσαμε συνοδευτικά έγγραφα από συλλόγους πολυτέκνων, χαρτιά απορίας από κοινοτάρχες και δημάρχους αλλά και από φιλόπτωχα ταμεία ενοριακών ναών.
Τα χρόνια που ακολουθούν δεν έχουν και απόλυτη συνέχεια στο αρχείο του Σχολείου. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 εντοπίσαμε ακόμα και γραπτά μαθητών από εισαγωγικές εξετάσεις, από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο.
Εντύπωση προκαλεί η καλλιγραφία των υποψηφίων αλλά και το πολύ ωραίο περιεχόμενο των εκθέσεων κάποιων, που αναλύουν το τόσο κοινό θέμα « Το χωριό μου», όπου περιγράφουν με πλούσιο λόγο, κάτι που μας προβλημάτισε αλλά και μας ξένισε ιδιαίτερα, γιατί πλέον δεν συναντάμε τόσο ωραία δομημένο λόγο, και μάλιστα από παιδιά αυτής της ηλικίας.
Φυσικά οι μαθητές που περιγράφουν το χωριό τους πράγματι κατάγονταν κιόλας από το χωριό που περιέγραφαν, και προφανώς αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν από τα σπίτια τους, από πολύ μικρή ηλικία για να μάθουν γράμματα και να γίνουν « άνθρωποι», όπως είναι γνωστό ότι συνηθίζονταν να λένε τότε.
Στην ίδια δεκαετία βρίσκουμε τίτλους από μαθητές που ήρθαν στην Πάτρα με μετεγγραφή από την Ζάκυνθο και την Κεφαλονιά. Ήταν η περίοδος μετά τους σεισμούς και προκαλεί συγκίνηση το γεγονός, ότι υπήρχε ως συνοδευτικό έγγραφο μόνο η δήλωση του κοινοτάρχη ή του δημάρχου, για την τάξη στην οποία καλούνταν να φοιτήσει ο μαθητής, γιατί το σχολείο του είχε καταστραφεί ολοσχερώς και δεν μπορούσε τίποτε άλλο να βεβαιώσει την ηλικία του και την τάξη στην οποία φοιτούσε.
Στα χρόνια της δεκαετίας του 60, την εποχή της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, βρήκαμε πέρα από τους τίτλους πολύ ενδιαφέροντα έγγραφα που εξηγούσαν τους λόγους για τους οποίους θα έπρεπε να γίνουν κάποιες αλλαγές που έγιναν. Αξιοσημείωτη είναι η εγκύκλιος που αναφέρει ότι ο πίνακας πρέπει να πάψει να είναι μαυροπίνακας αλλά να βαφτεί σε πράσινο χρώμα που ηρεμεί τα μάτια και την ψυχή του εφήβου ή ότι η ποδιά επίσης θα πρέπει από μαύρη να γίνει μπλε, ένα πιο χαρούμενο και ιδιαίτερα Ελληνικό χρώμα. Είναι μια εγκύκλιος που υπογράφει ο Λουκής Ακρίτας και την κατοχυρώνει αναφερόμενος στην ψυχολογική ισορροπία, που τα παιδιά θα πρέπει να έχουν στην ηλικία αυτή, για να μπορέσουν να γίνουν και ισορροπημένοι ενήλικες.
Για τα ζητήματα του Επαγγελματικού προσανατολισμού τα έντυπα που βρήκαμε ήταν μάλλον υποτυπώδη. Παρ΄ όλα αυτά υπάρχει αναφορά στην επαγγελματική πορεία των μαθητών, πάντα όμως στο πνεύμα της κοινωνικής προσφοράς και στην ανάγκη της κοινωνικής καταξίωσης των νέων ανθρώπων.
Υπάρχουν έντυπα της εποχής, με τη μορφή μικρών περιοδικών, που αναφέρονται στα θέματα αυτά αλλά και σε θέματα, που ακόμα θεωρούνται αιτήματα για τα σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, όπως είναι η δημιουργία δανειστικών βιβλιοθηκών και η σημασία τους για τη μόρφωση των παιδιών. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν σημεία των κειμένων, που αναφέρονται στο πως θα εξευρεθούν πόροι για τη δημιουργία τους. Μια πρόταση είναι να μπει εισιτήριο σε αξιόλογες σχολικές παραστάσεις, να οργανωθούν εκθέσεις για πώληση χειροτεχνημάτων μαθητών ή οι ίδιοι οι μαθητές να ενισχύσουν τη δημιουργία βιβλιοθήκης ή να θεσπιστεί χρηματικό ποσό με την εγγραφή των μαθητών στην αρχή του σχολικού έτους. «Δει δη χρημάτων» ήταν η διαπίστωση και δυστυχώς εξακολουθεί να είναι.
Υπάρχουν αντίστοιχα εγκύκλιοι αλλά και περιοδικά που αναφέρονται στη δημιουργία αλλά και την προσφορά του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, αλλά και όλη η φιλοσοφία του σχολείου περιστρέφεται γύρω από την ανθρωπιστική παιδεία και την ανάγκη εξανθρωπισμού του ανθρώπου. Αυτό δεν είναι γνώρισμα μόνο αυτής της δεκαετίας αλλά και όλων των προηγούμενων δεκαετιών.
Αξίζει να γίνει μια μικρή αναφορά και στη βαθμολογική κλίμακα της κάθε εποχής. Φαίνεται ότι κατά την περίοδο εκείνη οι μαθητές βαθμολογούνταν με κάποια σχετική επιείκεια και ίσως έτσι να εξηγείται και η υψηλή βαθμολογία αρκετών μαθητών ( όπως φαίνεται από τους τίτλους του Γυμνασίου, με τους οποίους είχαν εισαχθεί μετά φυσικά από εξετάσεις στο Λύκειο), κάτι το οποίο δεν συνεχίστηκε μετά.
Ίσως μια εξήγηση είναι οι παράλληλες πολιτικές εξελίξεις της χώρας, η οποία είχε μπει στον κύκλο της δικτατορίας.
Οι εγκύκλιοι αυτής της περιόδου διαπνέονταν από ένα πιο αυστηρό πνεύμα και η βαθμολογική κλίμακα πια εξαντλούνταν σε πιο χαμηλές βαθμολογίες. Όταν συναντήσαμε αποφοίτους της περιόδου εκείνης, και τους ρωτήσαμε για το πώς εισέπρατταν αυτή την αυστηρότητα, η απάντησή τους μας εξέπληξε.
Σχεδόν όλοι μας απάντησαν, ότι στην εποχή τους ήταν συνηθισμένοι από αυστηρότητα και στα σπίτια τους, και αυτό το έβλεπαν απλά σαν συνέχεια της αυστηρότητας εκείνης. Άλλωστε τότε το κάθε παιδί δεν είχε τη θέση της «Αυτού Μεγαλειότητας», όπως συμβαίνει σήμερα, και οι τότε μαθητές σπάνια έως καθόλου, μπορεί να έβρισκαν δίκιο, για κάποια παρατήρηση που δέχτηκαν στο σχολείο.
Υπήρχε η αυθεντία του σχολείου και ο ρόλος του δασκάλου ήταν όντως ρόλος παιδαγωγού, σεβαστός από την κοινωνία.
Παρά την αυστηρότητα της εποχής, μια πιο προσεκτική μελέτη των πρακτικών, δείχνει την έγνοια των καθηγητών για τους μαθητές τους, έστω και αν στα μάτια των παιδιών φαίνονταν απρόσιτοι.
Ασχοληθήκαμε περισσότερο με τους αποφοίτους της γενιάς αυτής, για δύο πολύ βασικούς λόγους.
Είναι η γενιά, που μας είναι πιο οικεία γιατί είναι οι άνθρωποι που ακόμα εργάζονται και προσφέρουν, αλλά είναι και εκείνοι που ήδη έχουν κάνει μια διαδρομή, πολλά πράγματα έχουν κατασταλάξει μέσα τους και είναι σε θέση να έχουν ένα νηφάλιο λόγο.
Είναι περιττό να αναφέρουμε εδώ με πόσο μεγάλη συγκίνηση οι σημερινού πενηντάρηδες αναφέρονται στο Σχολείο τους, και με πόση νοσταλγία θυμούνται πρόσωπα και καταστάσεις της εποχής τους.
Σε ότι έχει να κάνει με τον Επαγγελματικό τους προσανατολισμό, αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, ότι οι πολύ καλοί μαθητές της περιόδου εκείνης κατευθύνονταν στα καθηγητικά επαγγέλματα, μετά φυσικά από τα πάντα περιζήτητα επαγγέλματα του γιατρού και του δικηγόρου. Το 1ο Λύκειο (εξατάξιο Γυμνάσιο τότε), ίσως και λόγω του ότι ήταν σχολείο αρρένων, φαινόταν να έχει μια σαφή κλήση προς τις θετικές επιστήμες. Αναρωτηθήκαμε για το ρόλο που έπαιξε τι νεοσύστατο τότε Πανεπιστήμιο της πόλης, με τον σαφή τεχνοκρατικό του προσανατολισμό.
Η απάντηση που πήραμε, αν και προσωπική, δεν ήταν και τόσο ενθαρρυντική για το ρόλο του Πανεπιστημίου. Ήταν φαίνεται πολύ νωρίς ακόμα για να περάσει στη συνείδηση του κόσμου, ή η άλλη εξήγηση που δίνονταν ήταν ότι στην Αθήνα ή σε άλλη μεγαλύτερη πόλη ήταν πιο οικονομικά, γιατί ήταν πολύ εύκολο να βρει κάποιος φοιτητής μια δουλειά, ώστε να εξασφαλίζει τα προς το ζην και ταυτόχρονα να κοινωνικοποιείται καλύτερα αφού θα ανεξαρτητοποιούνταν.
Γνώμη μας είναι ότι σίγουρα κάποιο ρόλο σημαντικό θα έπαιξε έστω και αν ήταν ακόμα στην αρχή του.
Αυτό που όλοι οι απόφοιτοι τονίζουν, ήταν ο ρόλος κάποιων καθηγητών που αποτέλεσαν πρότυπο ζωής για εκείνους και η προσφορά τους στο σχολείο.
Αξίζει να σημειωθεί αυτό που ανέφεραν ορισμένοι για κάποιο καθηγητή της φυσικής, ο οποίος τους δυσκόλευε μεν αλλά τους παρότρυνε να ασχοληθούν με το αντικείμενό του, στρέφοντας άθελά του ίσως τις εφηβικές συζητήσεις τους στην επίλυση ασκήσεων φυσικής από μεράκι και από την ανάγκη να αποδείξουν στον εαυτό τους πράγματα. Με τον τρόπο αυτό, αγάπησαν αυτό που πήγαιναν να σπουδάσουν, και το είδαν ως μέρος της ζωής τους από προσωπική αυτόβουλη επιθυμία και όχι από φροντιστηριακή αναγκαιότητα που δημιουργείται σήμερα στα παιδιά και στραγγαλίζει κάθε ικμάδα της νεανικής τους αυθόρμητης πρωτοβουλίας.
Επαγγέλματα που διάλεγαν, ήταν τα επαγγέλματα που έβλεπαν. Οι αστοί της πόλης, αυτοί που ήταν και τα μεγάλα ονόματα της περιοχής επέλεγαν να γίνουν γιατροί, δικηγόροι ή έμποροι, ενώ παιδιά από τα κατώτερα στρώματα επέλεγαν καθηγητικά επαγγέλματα, δάσκαλοι, στρατιωτικοί αν και σε πολύ μικρότερη συχνότητα.
Μετά την πτώση της δικτατορίας και την τραγωδία της Κύπρου συναντάμε και πάλι αρκετούς μαθητές μετεγγραφέντες από την Κύπρο για να συνεχίσουν εδώ τις σπουδές τους .Ήταν παιδιά που προέρχονταν από τα κατεχόμενα μέρη της Κύπρου, παιδιά που πλησίαζαν να τελειώσουν το σχολείο και αναζήτησαν καταφύγιο στην Ελλάδα, μιας και ο τόπος τους - και η οικογένειά τους προφανώς-είχε μπει σε περιπέτεια.
Είναι επίσης συγκινητικό να βλέπει κανείς να υπάρχει απλά μια δήλωση για την τάξη του παιδιού, όπως συνέβαινε και με τους σεισμούς της Κεφαλονιάς, γιατί δεν υπήρχαν άλλα έγγραφα να βεβαιώνουν την τάξη του μαθητή.
Αξίζει να αναφερθεί ότι αρκετά από αυτά τα παιδιά ρίζωσαν πια στην Πάτρα, στην οποία σταδιοδρόμησαν και προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στην τοπική κοινωνία και στην εκπαίδευσή της , όχι μόνο τη Δευτεροβάθμια αλλά και την Τριτοβάθμια.
Κατά την περίοδο αυτή συναντάμε και τίτλους για εγγραφή από πολλούς στρατιώτες , κάτι για το οποίο δεν βρήκαμε από κανέναν καμιά εξήγηση.
Το 1ο Λύκειο είχε πάντα τη φήμη σχολείου με ιδιαίτερη αυστηρότητα, ως προς τη βαθμολογία, κάτι που το συνοδεύει ακόμα και σήμερα. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που κάποιοι μαθητές αναζήτησαν σε κάποια φάση άλλο σχολείο με μετεγγραφή. Αυτό όμως που ενοχλούσε τους μαθητές δεν ήταν η γενική αυστηρότητα, όσο η συγκριτική αδικία, αν κάποιος νόμιζε, ότι κάποιος συμμαθητής του ευνοείται, ενώ εκείνος έχει μικρότερη βαθμολογία
Πάντα φυσικά κατηγορούνταν για ευνοιοκρατία παιδιά καθηγητών. Και σε εμάς προξένησε ιδιαίτερη εντύπωση, ότι παρά τη χαμηλή γενική βαθμολογία βλέπαμε που και που να ξεπετιούνται κάποιοι φοβερά μεγάλοι βαθμοί σε ορισμένους. Αναζητήσαμε να μάθουμε την πορεία αυτών των μαθητών.
Τους βρήκαμε καθηγητές σε Πανεπιστήμια του Εξωτερικού να διαπρέπουν, αλλά ακόμα να διατηρούν φιλικές σχέσεις με τους συμμαθητές τους. Επομένως μάλλον δεν ήταν και τόσο υπαρκτό πρόβλημα , όσο τα παιδιά ήθελαν να παρουσιάζουν, γιατί η ζωή απέδειξε τα αντίθετα.
Φυσικά ούτε και τα παιδιά της εποχής μπορεί κάποιος να κατηγορήσει, γιατί η εξήγηση προφανώς υπάρχει αλλού. Στο γεγονός ότι τα παιδιά αυτά ήταν παιδιά που μπορούσαν ουσιαστικά να βοηθηθούν από τους μορφωμένους γονείς τους , πράγμα σπάνιο για τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας τους εκείνη την εποχή.
Ωστόσο και από παιδιά με πολύ μικρότερη βαθμολογία συναντήσαμε καθηγητές Πανεπιστημίων σε Ελληνικά Πανεπιστήμια και κυρίως στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας.
Καταφέραμε να βρούμε από αποφοίτους αρκετά στοιχεία για την επαγγελματική πορεία την μαθητών της περιόδου αυτής .
Οι περισσότεροι είναι σήμερα καθηγητές στα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά και επαγγελματίες πετυχημένοι σε χώρους άλλους, όπως έμποροι, στρατιωτικοί κλπ.
Αξίζει να σημειωθεί ότι συναντήσαμε τίτλους από παππούδες, πατεράδες, παιδιά και εγγόνια που φοίτησαν ή φοιτούν στο 1ο Λύκειο. Δυστυχώς όμως η συνέχεια αυτή σταματά τα τελευταία χρόνια και αυτό γιατί το Σχολείο μεταστεγάστηκε το 1998, όταν έγινε νέο κτίριο για τις ανάγκες του Σχολείου. Η μεταστέγαση αυτή έδωσε μια νέα φυσιογνωμία στο σχολείο, αφού του στέρησε τη συνέχεια των ονομάτων του Ίσως ήταν λάθος αυτή η μετακίνηση, γιατί και κτιριακά αποξενώνει τους αποφοίτους του από το χώρο, μιας και ο νέος χώρος δεν ξυπνά μνήμες και δεν φέρνει στο νου τίποτε από τη γειτονιά, τους συμμαθητές, την ιστορική συνέχεια την οποία παρέλαβε το 11ο Λύκειο που συνεχίζει να λειτουργεί στον ίδιο χώρο.

1 σχόλιο:

  1. ονομάζομαι Βαγγέλης Τσάμης και είμαι διπλωματούχος Η/Μ μηχανικός. Αν μπορώ να βοηθηθώ σε πληροφορίες για συγγενή μου που μοναδικά στοιχεία έχω ότι ήταν γυμνασιάρχης ΄β γυμνασίου Πατρών το 1850 περίπου και μετά στην Κυπαρισσία γεννημένος στην Κεφαλλονιά και μεγάλωσε στην Πάτρα. ονόματι Βουτσινάς Βασίλης. ευχαριστώ για οποιαδήποτε απάντηση σας. με εκτίμηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή